Interview met Annelies en maatje Theo
Door Remy Raaphorst | 25 maart 2025
Al vijf jaar zijn Annelies en Theo maatjes. Vaak gaat Annelies bij Theo thuis op bezoek in Amsterdam West, maar vandaag ontmoet ze Theo in het gezellige Buurtcentrum Kijkduin. Theo krijgt een brede glimlach als hij Annelies binnen ziet lopen en als ze gaan zitten kletsen ze er allebei direct op los.
Annelies woont 40 jaar in Amsterdam. Ooit kwam ze hier wonen om Frans te gaan studeren en is daarna in deze mooie stad blijven hangen. Sinds een tijdje woont ze met veel plezier in De Baarsjes. Ze is een bezige bij. Naast haar kantoorbaan bij Achmea geeft ze ook rondleidingen aan Franstalige groepen om over haar geliefde Amsterdam te vertellen. Tijdens de Coronatijd kwam Annelies terecht bij Voor Elkaar In West. “Ik zag allemaal posters op lantaarnpalen enzo. En toen dacht ik: ik kan best wel af en toe eens wat doen, omdat toen veel mensen alleen thuis zaten.” Op die manier werd ze gekoppeld aan Theo, nu dus alweer 5 jaar gelden.
Theo is een echte geboren en getogen Amsterdammer, Vroeger was hij timmerman, een mooi maar fysiek zwaar beroep. Hij zat onder andere in de renovatie. Hij timmerde vaak kozijnen, maar deed ook regelmatig betonwerk. Theo is graag met zijn handen bezig. Hij werkt ook met metaal en schildert, maar timmeren doet hij het liefst. Soms moest hij lange dagen maken, van 7 uur ‘s ochtends tot wel 10 uur ‘s avonds. “Ja dat was in de kwantumhallen in Haarlem. Die klus moest gewoon op tijd af”, herinnert Theo zich.
Theo heeft op bijzondere plaatsen gewerkt: op de Maasvlakte, op het Marineterrein in Den Helder, maar ook op de bloemenveiling in Aalsmeer. Nu doet hij het rustiger aan en zit regelmatig in het buurtcentrum, vlakbij zijn eigen woning in dezelfde straat. Theo komt hier graag: “Ik doe spelletjes enzo, je kan de tuin doen, er wordt ook geschilderd en ik kan hier ook timmeren en schuren. Ik help wel eens mee in de tuin. Regelmatig eet ik hier en één keer in de maand hebben ze hier ook bingo”.
Rummikub is een spel wat Annelies en Theo allebei graag spelen. Theo heeft op deze plek leren Rummikuppen en ze zijn aan elkaar gewaagd. “Je hebt gewoon Rummikub, maar vorige keer hebben we ook Turks Rummikub gedaan, dat is met heel veel stenen en andere regels, dat heeft hij me uitgelegd.”, vertelt Annelies. Ook Theo weet het nog goed: “Dan moet je 21 stenen hebben en de andere 14. Dan moet je iets van 30 stenen op tafel hebben liggen.” Annelies moest er in ieder geval aan wennen: “Het waren allemaal aparte regels, dan mocht je weer niet verschuiven, weet ik veel. Als we dit weer gaan spelen moet je het me nog maar een keer uitleggen, Theo.”
Meestal ontmoeten Annelies en Theo elkaar thuis of in het buurtcentrum, maar heel af en toe gaan ze er ook wel eens op uit. Zo heeft zij Theo wel eens naar een priklocatie gebracht in Amsterdam-West om hem te helpen. Ook met de computer helpt ze wel eens om bijvoorbeeld de gasmeterstand in te voeren. Theo is niet de enige die daar mee worstelt, ziet Annelies: “Mensen kunnen soms alleen maar via een site een afspraak maken, en Theo heeft alleen maar een telefoon. Dus met dat soort dingen help ik hem ook wel eens.”
Voetbal is ook echt iets wat hen bindt: alhoewel, Annelies is voor Feijenoord en Theo voor Ajax. Daar plagen ze elkaar wel eens mee. Theo kijkt altijd voetbaI in de kroeg en weet nog goed het moment dat Feijenoord eens voor stond op Ajax. Annelies kan er nog steeds hard om lachen: “Toen was het 6-0 voor Feijenoord. En normaal durf ik niet naar een café met Amsterdammers want dat wordt een gedoe, maar toen kon ik het niet laten en zeg, ik kom even een biertje bij je drinken.” Theo haalt zijn schouders maar eens op.
Theo vindt het wel belangrijk dat Annelies af en toe langskomt. Het is voor hem een moment waarop hij even met iemand kan praten over allerlei dingen. Annelies bevestigt: ”Ja, je vertelt vaak hoe je je voelt, of wat je beleefd hebt, een verjaardag of juist niet. Ja hij kan altijd wel zijn ei bij mij kwijt.” Door het contact met Theo is Annelies zich bewust geworden van het isolement waar mensen in terecht kunnen raken: “Weet je, we zijn allemaal mensen. De één heeft het wat makkelijker in het leven en de andere wat moeilijker, dat vind ik dan wel belangrijk voor mezelf om dat te beseffen. En dat ik dan kan helpen met dingen om een beetje verschil te maken.” Theo hoopt in ieder geval dat het nog lang blijft duren dat ze elkaar opzoeken.